ΤΟ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΕΣ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΡΩΜΗ ΜΕΣΩ ΜΙΛΗΤΟΥ
Ο Λουκάς θέλει να καταγράψει το ποντοπόρο ταξίδι αυτό του Παύλου με κάθε δυνατή . Όπως το του Ιησού από τη Γαλιλαία στα Ιεροσόλυμα κατέχει εξέχουσα θέση στο Ευαγγέλιό του και καταλαμβάνει σχεδόν κεφάλαια σε αυτό, έτσι και το ταξίδι του Παύλου από την Ιερουσαλήμ στη Ρώμη, με τρία πλοία (από την Καισάρεια στα , από εκεί στη και εν συνεχεία στους (εάν συνυπολογιστούν οι του Παύλου στην αγία Πόλη και την Καισάρεια από τους , και ) οι οποίες αποτέλεσαν την αφορμή της επίκλησης του Καίσαρα) καταλαμβάνει σχεδόν το 1/3 των Πράξεων (κεφ. 21-28). Η περιπετειώδης αυτή Οδύσσεια του αποστόλου είναι σπουδαιότατη, διότι εκπληρώνει πανηγυρικά την προφητεία του στην εισαγωγή των Πράξεων (1, 7-8) και τον ενδόμυχο πόθο του Π. να το Ευαγγέλιο στην πρωτεύουσα της Pax Romana.
Η περιγραφή του ταξιδιού από τον Λουκά είναι απόλυτα και λεπτομερής. Η σύγκριση με άλλες απεικονίσεις από αυτόπτες μάρτυρες της ελληνιστικής περιόδου αποδεικνύει τη και την ακρίβεια με την οποία περιγράφει ο Λουκάς τα γεγονότα, χωρίς και υπερβολικές περιγραφές των κυμάτων, των αστραπών και των βροντών.
Ενώ στην Οδύσσεια ο προκαλεί το ναυάγιο για να τιμωρήσει προσωπικά τον Οδυσσέα και τους του (5.282-90. 12.384-8.405-25), στις περικοπές των Πρ. το ίδιο γεγονός αποτελεί φυσικό φαινόμενο και ο Θεός επεμβαίνει . Ο Οδυσσέας, ο οποίος από τους κατοίκους του νησιού των Φαιάκων, τελικά (5.299-312), ενώ ο Παύλος, ο οποίος επίσης θεοποιείται από τους κατοίκους της Μελίτης, με τις παρεμβάσεις του παρέχει .
η περιγραφή αυτού του του Π. στην αιώνια Πόλη είναι όντως επική και δραματική. Οι ενάντιοι άνεμοι, οι οποίοι εμποδίζουν το πρώτο πλοίο να ακολουθήσει την πορεία του και να υποπλεύσει την , συνεχίζουν με περισσότερο να εναντιώνονται στη βούληση του Π. να φθάσει στην αιώνια Πόλη ακόμη και όταν εκείνος επιβαίνει σε δεύτερο πλοίο, το οποίο υποπλέει την . Μετά από μια παύση στους Λιμένες και την ευνοϊκή για τα σχέδια των κυβερνητών πνοή του Λευκονότου, η ένταση και η αγωνία κλιμακώνεται με την εμφάνιση του τυφωνικού ανέμου και την κλιμακούμενη εκκένωση του πλοίου καταρχάς από τα και κατόπιν από τα κατάρτια. Πρέπει μάλιστα να υπογραμμισθεί ότι σε αντίθεση προς την ιστορία του στις Πράξεις δεν υπάρχει ενοχοποίηση, ρίψη και κάποιας ανθρώπινης ψυχής (ύπαρξης) στη θάλασσα.
Ακολουθεί πάλι μια δεύτερη . Με τη διαβεβαίωση του Παύλου ότι δεν θα υπάρξει αποβολή καμιάς και την προσταγή , η ένταση των επιβαινόντων και των ακροατών μειώνεται. Η ψευδαίσθηση ενός τέλους επιτείνεται με τη διαπίστωση της εγγύτητας σε μια άγνωστη χώρα-γη και τη όλων των εθνικών και χριστιανών στο κοινό δείπνο, του οποίου ηγείται ο Παύλος. Και ενώ οι ακροατές, συμπάσχοντες και αγωνιώντες μαζί με τους επιβάτες του πλοίου, εύχονται να η ημέρα και να έλθει η , το πλοίο τη στιγμή που εγγίζει στον αιγιαλό, προκειμένου να δοθεί οριστικό τέλος στην Οδύσσεια των επιβαινόντων σε αυτό, προσκρούει σε τόπον και καταστρέφεται .
η μοναδική εναλλαγή των , η οποία οδηγεί τελικά τον ακροατή στην κάθαρση από το αίσθημα του μπροστά στις αντιξοότητες που συναντά το του στον κόσμο χάριν του Ευαγγελίου. Εκτός από τη δραματική πλοκή του ναυαγίου, άξιο επισημάνσεως είναι γεγονός ότι στην αφήγηση δεσπόζει η .
Στις Πρ. ήδη με τις προφητείες τού Π. ο ακροατής γνωρίζει το του ταξιδιού. Το Ευαγγέλιο θα φθάσει σίγουρα στη . Το δραματικό ερώτημα έγκειται στο πώς θα πραγματοποιηθεί αυτό το του Θεού που καταλαμβάνει τον του μοναδικού ιστορικού βιβλίου της Κ.Δ. Η πορεία του Π. και του ευαγγελίου του προς το κέντρο του κόσμου δεν είναι . φυσικοί και παράγοντες, οι οποίοι απειλούν να το ματαιώσουν.
Με αυτήν ακριβώς την Ομιλία στο μέσον του φουρτουνιασμένου Πελάγους ο χριστιανός ηγέτης αποδεικνύεται ότι τη στιγμή κατά την οποία κυριαρχεί το και χάνεται η ελπίδα της οικουμένης, εκείνος γίνεται (α) φορέας , (β) αφορμή και (γ) μέσον .
Η συμπεριφορά του Π. στο σκάφος στο μέσον ενός πολυπολιτισμικού και περιβάλλοντος που καταρρέει από την αγωνία του θανάτου προβάλλεται από τον Λουκά ως το κατεξοχήν και υπόδειγμα του καταλυτικού ρόλου του Χριστιανισμού και κάθε χριστιανού προσωπικά σε κάθε από την απελπισία πολυεθνική-πολυσυλλεκτική κοινωνία. Ο ρόλος αυτός είναι προφητικός, παρακλητικός, ευαγγελικός και σίγουρα όχι .
