ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ
Από το σύγγραμμα του μαθήματος Σ. Δεσπότης, Ο Ιησούς ως Χριστός [...]
Η σταύρωση του Ιησού έγινε στο , σε έναν πετρώδη λόφο ύψους λίγων μέτρων έξω από το ‘ τείχος’ βορειοδυτικά της Ιερουσαλήμ την 15η Νισάν (7 Απριλίου) του μ.Χ. στις το πρωί (Μκ. 15, 25). Το όνομα του λόφου ίσως ήταν επηρεασμένο από την έχουσα σχήμα μορφή του. Στο σημείο αυτό ήταν ήδη έτοιμα τα ξύλα του Σταυρού, πάνω στα οποία ο κατάδικος υψωνόταν είτε δεμένος είτε .
Πριν την του στο Σταυρό ο Ιησούς αρνήθηκε να πιει τον οίνο, ο οποίος χρησίμευε ως (Μκ. 15, 23. Ψ. 68 , 22) που οδηγούσε σε απώλεια και απάμβλυνση των . Προφανώς, ήθελε με αυτό τον τρόπο να τονίσει ότι προσφέρει τη του για τον κόσμο με πλήρη . Τα ιμάτιά του τέθηκαν σε (15, 24. Ψ. 21 , 9), είτε γιατί ήταν γνωστά στους στρατιώτες για την θαυματουργική ‘’ τους ικανότητα, είτε γιατί με το να είναι αποτελούσαν κάτι το ιδιαίτερο (Ιω. 19, 23). Με την της αιτίας πιστοποιήθηκε, πλέον, ότι ο Ιησούς καταδικάστηκε σε θάνατο ως πολιτικός εγκληματίας. Ενώ η επιγραφή του σε συνδυασμό με την εικόνα του ως θεού προβλήθηκε κατά το διάλογο του χαραγμένη πάνω στο , το σύμβολο της οικονομικής της Ρώμης, η επιγραφή του των Ιουδαίων συνδυάσθηκε με την εικόνα του ως του Ανθρώπου (όχι όμως ένδοξου όπως στο Δν. 7, αλλά) καρφωμένου πάνω στο κατεξοχήν ρωμαϊκό σύμβολο της και της εξουθένωσης, τον Σταυρό.
Όπως ο διάβολος προκάλεσε τον Ιησού να επιτελέσει εκθαμβωτικά σημεία, για να κατοχυρώσει τη του, έτσι προσκαλείται και τώρα ‘ο βασιλεύς του ’ (και όχι των Ιουδαίων, όπως υποτιμητικά κατονομάσθηκε από τον Πιλάτο) έστω και την ύστατη στιγμή να αποδείξει τη του ισχύ.
Τα τεκμήρια της μεσσιανικότητας του Ιησού έρχονται τελικά από το Θεό. Την ώρα, κατά την οποία ο ήλιος (δώδεκα το μεσημέρι) και στο Ναό ψαλλόταν ο Ψαλμός της Δημιουργίας 103 (104) , σκοτάδι κάλυψε τη γη μέχρι την ενάτη ώρα (δηλαδή 15:00. Μκ. 15, 33). Το σκοτάδι παραπέμπει στις αφηγήσεις της και της Εξόδου, καθώς αποτελούσε συστατικό στοιχείο του χάους και της αβύσσου (Εξ. 10, 22), ενώ στην προφητική και αποκαλυπτική παράδοση αποτελεί σύμβολο της τελικής .
Στα ελληνιστικά χρόνια το σκοτάδι αποτελούσε θεϊκό σημάδι, το οποίο συνόδευε το των αυτοκρατόρων. Σε αντίθεση, όμως, προς ό,τι συνέβη με το θάνατο του Καίσαρα (ab hora sexta usque in noctem), τη στιγμή του θανάτου του Ιησού το σκοτάδι . Το αποκαλυπτικό σημείο της κρίσεως, το οποίο προφήτευσε για τα Έσχατα και ο Ιησούς ως προάγγελο της έλευσης του Υιού του Ανθρώπου (13, 24), μετατράπηκε με το Σταυρό σε απαρχή της νέας της ανθρωπότητας προς την καινούργια .
Την ώρα, στις τρεις η ώρα, τη στιγμή που προσφερόταν στο Ναό, ο Ιησούς, ακολουθώντας τη συνήθεια πολλών μελλοθανάτων να προφέρουν βιβλικά χωρία και απαντώντας ίσως έμμεσα στις των πειραστών του, κραύγασε τον πρώτο στίχο του Ψ. (22).Παραπέμπει έτσι σε ολόκληρο τον , ο οποίος ενώ αρχίζει με το παράπονο του εξουθενωμένου δικαίου προς το Θεό του, επισφραγίζεται με το νέο της ανάστασης και της δικαίωσής του (15, 34).
Το παράδοξο είναι ότι, ενώ σύμφωνα με το Ταλμούδ (Sanhedrin 6,2), οι κατάδικοι είχαν τη δυνατότητα πάνω στο Σταυρό να τις ανομίες τους και να ζητήσουν από το Θεό, προκειμένου έστω και την ύστατη στιγμή να εξασφαλίσουν τη μελλοντική τους στην Βασιλεία , ο Ιησούς μη αισθανόμενος προφανώς καμιά προσωπική (Λκ. 23, 41. Ησ. 53, 9) ζητά από το Θεό στο Λουκά, όπως ο δούλος στο Ησ. 53, 12, τη των φονέων Του (Λκ. 23, 34) και υπόσχεται με θεϊκή εξουσία στο ληστή που αναγνωρίζει στο πρόσωπό Του το βασιλέα του Ισραήλ, όχι τη , αλλά την άμεση είσοδο στον παράδεισο (Λκ. 23, 40-42).
Στη συνέχεια ακούγεται για δεύτερη φορά η μεγάλη φωνή του Ιησού και ακολουθεί η εκπνοή, το τέλος Του. Αυτή η κραυγή με την οποία ο Ι. Χριστός το Πνεύμα Του, ανακαλεί αντίστοιχες φωνές, που ακούστηκαν κατά τον εξορκισμό των πνευμάτων (1, 27. 5, 7). Αντιστοιχεί, επίσης, στη θεϊκή φωνή που ακούστηκε κατά τη του Ιησού (Μκ. 1, 9 κε.) και συνδυάστηκε με την αποκάλυψη του Ιησού ως Υιού του Θεού, το σχίσιμο του ουρανού και την του Αγ. Πνεύματος . Κατά την εκπνοή του Ιησού ρήγνυται το , το οποίο συμβόλιζε το και ιδιαιτέρως το επουράνιο στερέωμα (Ιωσ. Πόλ. 5, 214), ενώ στη διακήρυξη της Υιότητας του Ιησού προβαίνει ένας εκπρόσωπος της ρωμαϊκής εξουσίας, ο . Το σκίσιμο του καταπετάσματος ερμηνεύθηκε στην πρωτοχριστιανική παράδοση ως τιμωρία του λαού και προτύπωση των επερχόμενων συμφορών και μάλιστα της της ιερής Πόλης αλλά και ως σημείο ευαγγελισμού των εθνικών.
Τα γεγονότα που συνοδεύουν τη σταύρωση και μάλιστα το του Ιησού σημαίνουν την κρίση της και σκληρόκαρδης ανθρωπότητας, αλλά ταυτόχρονα και την μιας καινούργιας Δημιουργίας. Με το Σταυρό συντελείται η καινούργια από την ‘αιγυπτιακή’ χώρα της εκ μέρους του , του θανάτου και της αμαρτίας προς τη Βασιλεία του Θεού. Γι΄ αυτό και στο Ματθαίο το σκίσιμο του καταπετάσματος, το οποίο ανακαλεί, επίσης, το σχίσιμο της Θαλάσσης, συνοδεύεται από , σχίσιμο των και ανάσταση των δικαίων (27, 51-53). Σε διακήρυξη της μεσσιανικότητας του Ιησού, τελικά, προβαίνει μόνο ο εκατόνταρχος συγκλονισμένος από τα ‘τέρατα΄ και μάλιστα από την πρόσβαση που αποκτά ο ίδιος και όλη η Εκκλησία των εθνών στο του Θεού.
Η ενθρόνιση του Ιησού στο κατά Ματθαίον γίνεται στο όρος της . Εκεί αναστημένος, πλέον, διακηρύσσει και στους μαθητές που τον και σε αυτούς που διστάζουν ότι μετά το Πάθος και την Έγερσή του δόθηκε από το Θεό κάθε εξουσία επίγεια και , κάτι που απηχεί το Δανιήλ 7, το οποίο είχε ανακαλέσει και κατά τη του από το Συνέδριο. Mε το ‘πασχάλιο μήνυμά’ του παροτρύνει τους μαθητές του να όχι μόνο τους Ιουδαίους (10, 5-6) αλλά όλα τα έθνη μέσω της και του .
