ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΑΦΗΓΗΣΗ
Εκπλήσσει το γεγονός ότι στον του αγγέλου, αυτός δεν χαιρετά τη Μαριάμ με τον συνήθη εβραϊκό χαιρετισμό -Εἰρήνη σοι (σε σένα), αλλά με τον χαιρετισμό . Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι με αυτήν την επευφημία του αγγέλου εγκαινιάζεται ουσιαστικά η Διαθήκη. Η λέξη επανέρχεται την άγια νύχτα στο στόμα του αγγέλου ο οποίος διακηρύσσει στους : Σας ευαγγελίζομαι μια μεγάλη χαρά! Απαντά και πάλι –στον Ιωάννη- κατά τη συνάντηση με τον Αναστάντα: όταν είδαν τον Κύριο (20, 20). Στους αποχαιρετιστήριους λόγους του Ιησού στον Ιωάννη απαντά η θεολογία της , η οποία τρόπον τινά διαφωτίζει το βάθος αυτής της λέξεως: Η γυναίκα όταν , έχε , διότι έφθασε η της. Όταν όμως γεννήσει το παιδάκι, καθόλου δε θυμάται τη , από τη χαρά ότι γεννήθηκε στον κόσμο. Και εσείς αυτή τη έχετε λύπη. Πάλι όμως θα σας και θα χαρεί η καρδιά σας και τη χαρά σας αυτή κανείς δεν μπορεί να τη στερήσει από εσάς (16, 21-22). Σε αυτά τα κείμενα η χαρά απαντά ως η αυθεντική δωρεά του Αγ. , ως το αυθεντικό του Λυτρωτή.
Το είναι καταρχάς ένας ελληνικός χαιρετισμός. Έτσι δι’ αυτής της λέξεως διανοίγεται άμεσα η θύρα (του ευαγγελισμού) στους λαούς της . Γίνεται υπαινιγμός στην του χριστιανικού . Κι όμως είναι ταυτόχρονα μια λέξη η οποία έχει ληφθεί από την Παλαιά Διαθήκη και έτσι εντάσσεται στη συνέχεια της βιβλικής ιστορίας της σωτηρίας. Στον χαιρετισμό του Γαβριήλ στη Μαριάμ υιοθετούνται και πραγματοποιούνται οι προφητείες από τον οι οποίες διατυπώνονται ως εξής: Να είσαι χαρούμενη κόρη , να σκιρτάς Ισραήλ! Ο βασιλιάς του , ο Κύριος, βρίσκεται στο μέσον σου! (Σοφ. 3, 15. 17). Ο Σοφονίας με αυτόν (τον λόγο) ανακαλεί τις διακηρύξεις του βιβλίου της Εξόδου σύμφωνα με τις οποίες η του Θεού στην προσδιορίζεται ως κατοικία Του στην του Ισραήλ (Έξ. 33, 3. 34, 9). Η Μαριάμ εμφανίζεται ως η κόρη Σιών . Οι επαγγελίες της Σιών εκπληρώνονται σε αυτήν με έναν απρόσμενο τρόπο. Η Μαριάμ γίνεται η της Διαθήκης, χώρος αληθινής της του Κυρίου.Στο όνομα Ιησούς περιέχεται εν κρυπτώ το , το μυστηριώδες όνομα του , και επεκτείνεται μέσω της διατύπωσης ο Γιαχβέ . Ο Θεός είναι Αυτός που είναι και σώζων Θεός. Η αποκάλυψη του ονόματος του Θεού που είχε εγκαινιαστεί στη φλεγόμενη βάτο τελειώνεται στον (πρβλ. Ιω. 17, 26).
Η Μαριάμ το βρέφος με . Χωρίς συναισθηματισμό μπορούμε εμείς να κατανοήσουμε εξ αυτού με πόση αγάπη ανταποκρίθηκε στην της και προετοιμάστηκε για τη γέννηση του παιδιού της. Η εικονογραφική με αφόρμηση τη θεολογία των Πατέρων ερμήνευσε θεολογικά και τη φάτνη και τα σπάργανα. Το άκαμπτο βρέφος συνιστά προτύπωση της ώρας του του: είναι ο εξ αρχής θυσιασθείς. Έτσι η φάτνη σχηματίζει ένα είδος -θυσιαστηρίου. Ο Αυγουστίνος ερμήνευσε τη σημασία της φάτνης με μία σκέψη που φαίνεται καταρχάς σχεδόν . Περιέχει όμως μια βαθύτερη αλήθεια εάν εξεταστεί βαθύτερα. Η φάτνη είναι ο χώρος στον οποίο βρίσκουν τα ζώα την τροφή τους. Πλέον στη φάτνη βρίσκεται εκείνος οποίος ο ίδιος αυτοπροσδιορίστηκε ως το το αληθινό που έρχεται από τον –ως η αληθινή την οποία έχει ανάγκη ο άνθρωπος για την του. Είναι η τροφή που δωρίζει στον άνθρωπο την ζωή. Έτσι η φάτνη γίνεται προτύπωση της του Θεού όπου ο άνθρωπος είναι προσκεκλημένος να λάβει τον άρτο του Θεού. Στην ποταπότητα της γέννησης του Ιησού καταδεικνύεται το μέγεθος στο οποίο μυστηριωδώς επιτελείται η του ανθρώπου.
Οι άγγελοι έδωσαν στους ποιμένες ότι αυτοί θα ένα βρέφος στα σπάργανα και σε μια . Αυτό είναι ένα σημάδι αναγνωριστικό –περιγραφή εκείνων που μπορούσε κάποιος να . Δεν αποτελούν σημείο υπό την έννοια ότι θα μπορούσε να γίνει η δόξα του Θεού, ότι κάποιος θα μπορούσε με σαφήνεια να : αυτός είναι ο αληθινός Κύριος του κόσμου. Τίποτε απ’ όλα αυτά! Υπό αυτή την έννοια το σημείο είναι και μη σημείο: η του Θεού είναι το αυθεντικό του . Αλλά στους που είδαν τη φωτεινή λάμψη του Θεού στα τους, αυτό το σημείο είναι αρκετό. Θεωρούν εκ των ένδον. Βλέπουν: αυτό που τους είπε ο άγγελος είναι . Έτσι επιστρέφουν πίσω χαρούμενοι. Εξυμνούν τον Θεό και τον για αυτό που άκουσαν και είδαν.
