ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ
Στον Ιουδαϊσμό των χρόνων του Ιησού υπήρχαν συγγραφείς, οι οποίοι οραματίζονταν την έλευση μιας καινούργιας εποχής τη χρήση βίας, προφήτες, οι οποίοι επιχειρούσαν με τη φυγή από την πόλη στην έρημο να επαναλάβουν μαγικά και τα επιτεύγματα του Μωυσή και του του Ναυή, Μεσσίες οι οποίοι χρησιμοποιούσαν για να αποτινάξουν τον ρωμαϊκό επικαλούμενοι παράλληλα την επουράνια , και οι ονομαζόμενοι από τους Ρωμαίους ‘ληστές’/αντάρτες, οι Ζηλωτές οι οποίοι ζούσαν στις , που είχε καταφύγει κάποτε και ο Δαυίδ, και εμπιστεύονταν μόνο τα τους, νομιμοποιώντας τη βία. Τα εξής κοινά σημεία αποτελούσαν τον κοινό παρονομαστή όλων των ομάδων:
1. Η κυριαρχία του Μεσσία αναμενόταν ότι θα ήταν . Μόνο από το Δ΄ η βασιλεία αυτή θεωρήθηκε ως μια και κυριαρχία διάρκειας τετρακοσίων χρόνων. Στον καινούργιο αιώνα η φυσιογνωμία του Μεσσία διαδραματίζει κανένα απολύτως ρόλο. Υπήρχε όμως και η πεποίθηση ότι η μεσσιανική βασιλεία θα είναι .
2. Ο Μεσσίας, θεωρούνταν ότι θα ήταν εξ , ο οποίος χρησιμο-ποιώντας ειρηνικά ή βίαια μέσα, θα το κράτος του Ισραήλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο 17ος Ψαλμός αρχίζει και τελειώνει με την ομολογία ότι των Εσχάτων θα είναι ο Κύριος . Στα εσσαϊκά κείμενα επίσης ο όρος χρησιμοποιείται μόνο για το Θεό. Σε όλη την παλαιοδιαθηκική και ύστερη ιουδαϊκή γραμματεία ο όρος συνοδεύεται σχεδόν πάντα από τη γενική .
3) Η μεσσιανική βασιλεία είχε κατεξοχήν χαρακτήρα, καθότι πρωτεύουσα θέση σε αυτή κατείχε ο λαός, η ανασυγκρότηση των φυλών και ο δοξασμός ιδιαίτερα της μερίδας εκείνης που σφετεριζόταν για τον εαυτό της τον τίτλο του εκλεκτού
4.το στοιχείο του δεν αποτελούσε κυρίαρχο χαρακτηριστικό του Μεσσία. Δεν υπάρχει μαρτυρία ταύτισης του αναμενόμενου βασιλιά του Ισραήλ με τον Πάσχοντα τού Ησ. 53 στη μεσοδιαθηκική γραμματεία. ο όχι μόνο δεν πάσχει αλλά ανελέητα τους δυνάστες της γης και στη συνέχεια κάθεται στο θρόνο του Γιαχβέ (Ψ. 109 ) για να κρίνει τον κόσμο (Δν. 7).
Έστω όμως και αν το πάθος ήταν συνυφασμένο με την πορεία του Δικαίου σε κάποιους ιουδαϊκούς κύκλους, όπως άλλωστε συνέβη και στο βίο του και του η κυρίαρχη μεσσιανική εικόνα δεν εμπεριείχε το χαρακτήρα του μαρτυρίου.
Ο ίδιος ο Ιησούς ούτε ούτε για τον εαυτό του τον τίτλο -Χριστός, γιατί ήθελε να διαφοροποιήσει το μεσσιανικό του λαού του. Κανείς από τους ηγέτες ή τους άλλους του Ισραήλ δε χρησιμοποίησε τον όρο αλλά βασιλεύς, προφανώς γιατί ο πρώτος όρος είχε έντονη χροιά και προϋπέθετε τη συνείδηση της θείας και αποστολής διά του αγ. , η οποία αντιθέτως έγινε εμφανής με τη βάπτιση και τη μεταμόρφωση του και επιβεβαιώθηκε με την ανάστασή του.
Ένας από τους λόγους για τους οποίους καθιερώθηκε το όνομα ήταν επιπλέον η μοναδική θυσία που επιβεβαίωσε το μοναδικό αξίωμα του Ιησού και κατέστησε ανενεργείς τις θυσίες που αναφέρονταν τόσο στο των Ιεροσολύμων όσο και στους ναούς των ειδώλων, όπου τελούνταν χρίσεις.
Επιπλέον, θεωρώ ότι στην καθιέρωση του ονόματος βοήθησε και η πα-ρήχησή του με τον όρο , που αποτελούσε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ιδεώδους ελληνιστικού βασιλέα.
Με τον όρο μπορούσε ο Έλληνας να εννοήσει την του Ιησού, η οποία τον οδήγησε στη σάρκωση, στη σταύρωση και την Ανάσταση (πρβλ. Α΄ Απολ. 4). Με την αφήγηση ακριβώς αυτής της πορείας και της διδασκαλίας του θεανθρώπου Ιησού, τα Ευαγγέλια, όπως ακολούθως θα αποδειχθεί, αποσκοπούν στην αναπροσαρμογή του μεσσιανικού ινδάλματος του υπερανθρώπου τόσο των Ιουδαίων όσο και των Ελλήνων.
